بختک افغانستان

۳۴۷ روز پیش از جنایت مزار شریف، در ۵ شهریور ماه ۱۳۷۶ در وزارت امور خارجه به عنوان معاون آسیا و اقیانوسیه مشغول به کار شدم. آقای دکتر کمال خرازی وزیر خارجه دولت آقای خاتمی که هفته ها پیش پیشنهاد این مسئولیت را به من داده بود؛ در آخرین جلسه ای که پیش از انتصاب با من داشت اطلاع داد که تغییری در پیشنهاد او ایجاد شده و قصد دارد مسئولیت افغانستان را از معاونت آسیا و اقیانوسیه جدا کند و این مسئولیت فعلا برعهده آقای علاء الدین بروجردی باقی بماند. این خبر برای من غیر منتظره نبود. پیش از این گفتگو، شایعه چنین تصمیمی را از همکاران آینده ام در وزارت امور خارجه شنیده بودم. هرچند در گفتگوی با آقای خرازی از موضوع استقبال نکردم؛ اما عملا مخالف نبودم. موضوع افغانستان به رغم اهمیت بسیار زیادش برای ایران، مانند بختکی بر تمامی سیاستهای منطقه ای ایران در غرب آسیا سوار شده بود. معاون آسیا و اقیانوسیه وزارت امور خارجه بیش از نیمی از مشغله اش مربوط به کار افغانستان و سروکله زدن با رهبران گروه های متعدد و پرمناقشه و پرحاشیه افغانستان و سایر نهادهای مداخله کننده در امور مربوط به افغانستان بود. بیش از نیمی از بقیه وقتش هم معطوف به رتق و فتق مسائل غیردیپلماتیک در پاکستان و تا حدی ترکیه می شد. در واقع بختک روی سیاست خارجی ایران تنها افغانستان نبود، بلکه انبوهی مسائل غیر مرتبط با وزارت امور خارجه بود که روابط خارجی کشور را با خود به چاه ویل ماجراجویی های منطقه ای کشانده بود. بخش قابل توجهی از این بختک ناخواسته، ناشی از نابسامانی ها و ناامنی ها در کشورهای منطقه غرب آسیا و خاورمیانه بود؛ اما بخش مهم دیگری نیز به شیوه مدیریت سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران ارتباط داشت. معاون منطقه آسیا بیش از آنکه گرفتار مناسبات دیپلماتیک باشد گرفتار حاشیه هایی بود که اگر مسئولیت مدیریت کلان آنها برعهده وزارت امورخارجه بود، مدیریت خرد آن نمی توانست ارتباطی به سیاست خارجی داشته باشد. اما مشکل آن بود که هر نهادی که فرصت فعالیت و ………

(برگرفته از جلد اول کتاب صد سفیر (خاطرات سفرا) – خاطرات محسن امین زاده)

***

نوید صبح منتشر کرد؛ کتاب صد سفیر ۱ (جلد اول خاطرات سفرا)

سفارش کتاب بصورت پیامک و یا تماس تلفنی ۰۹۳۸۳۴۰۴۰۲۸