سقوط هواپیمای وزیر امور خارجه ی الجزایر: «اتفاق مهمی نیفتاده!»
نوید صبح – سال ۱۳۶۱ بود و جنگ میان کشورمان و عراق جریان داشت. بازار میانجیگری بین دو کشور هم داغ بود و کشورها، سازمان ها و چهره های جهانی هر یک به دلیلی مایل به آزمودن بختشان از این لحاظ بودند. الجزایر هم یکی از این کشورها بود. این کشور در ماجرای گروگانگیری در ایران توانسته بود با میانجیگری میان ایران و آمریکا این فرایند را با صدور بیانیه های موسوم به بیانیه ی الجزایر به آخر رسانده و دست گروگان های آمریکایی را در ۳۰ دی ۱۳۵۹ در دست دولت این کشور بگذارد. الجزایر با چنین پشتوانه ای در جریان جنگ ایران و عراق نیز شرایط را برای دخالت و میانجیگری و در نتیجه ارتقای وجهه و اعتبار جهانی خود مناسب می دید.
در ۱۳ اردیبهشت ۱۳۶۱ ( ۳ مه ۱۹۸۲) محمد صدیق بن یحیى وزیر خارجه وقت ،الجزایر در چارچوب این مأموریت با هواپیمای اختصاصی عازم ایران شد سیزده نفر اعم از همراهان وزیر و خدمه در این هواپیما بودند. اما هواپیما در حدود مثلث مرزی، ایران، ترکیه و عراق در خاک ایران سقوط کرد و شواهد ماجرا نیز گویای اصابت یک موشک ساخت شوروی متعلق به رژیم عراق به آن بود.
واقعه بسیار مهم بود. دولت هم برای کشف زوایای این فاجعه هم برای نشان دادن حساسیت خود بلافاصله وارد عمل شد. نخستین اقدام سیاسی کشور ما اعزام هیئتی بلند پایه به سرپرستی غلامرضا آقازاده، وزیر مشاور در امور اجرایی در کابینه مهندس میرحسین موسوی به نمایندگی از دولت به منطقه ی سقوط هواپیما بود. من نیز در مقام قائم مقام علی اکبر ولایتی، وزیر امور خارجه در معیت این هیئت بودم. نام سایر اعضای هیئت را به یاد ندارم.
به محض ورود به تبریز با بالگرد عازم منطقه ی مرزی شدیم. بالگرد دیگری نیز بالگرد حامل هیئت عالی رتبه ی دولت را اسکورت می کرد. بالگرد ما در محوطه ی یک پاسگاه ژاندارمری در منطقه ای کوهستانی در جوار مرز و با فاصله ی بسیار نزدیک به محل سقوط هواپیما فرود آمد. پاسگاه بسیار کوچک بود و … ادامه مطالب در کتاب
گزیده ای از کتاب شتای عمر – برگه های خاطرات سیاسی دکتر احمد عزیزی
***
***
بازدید از جبهه های جنگ ایران و عراق، در کسوت رئیس کمیسیون سیاست خارجی مجلس،
با شهید سرلشکر علی صیاد شیرازی، فرمانده نیروی زمینی ارتش، ۱۳۶۴
