علی اکبر فرازی: تلاش کردیم تا دینمان را به مردم و جبهه ها ادا کنیم
گروه تاریخ شفاهی رسانه نوید صبح – علی اکبر فرازی، سفیرسابق جمهوری اسلامی ایران در مجارستان
برای بررسی نقش دیپلماسی در دوران دفاع مقدس، باید وارد فضای دهه شصت شد. در حقیقت دیپلمات های ما در خارج از کشور احساس دو گانه ای داشتند و هر چه جنگ ادامه پیدا می کرد این احساس دو گانه، بیشتر ما را اذیت می کرد. از یک طرف احساس اینکه مردم ما تحت فشار ناشی از جنگ هستند. و رزمندگان نیز در جبهه ها، سختی ها را تحمل می کردند. و ما در خارج از کشور به ظاهر زندگی توام با آرامشی را داشتیم.
این یک احساس دوگانه ای را ایجاد می کرد، برای اینکه از یک طرف باید احساس دین می کردیم و وظیفه مان را انجام می دادیم و دینمان را به رزمندگان و مردممان ادا کنیم. که بسیار بسیار مسئولیت سنگینی بود. و از طرف دیگر باید جوری زندگی می کردیم که از خوشی های خارج از کشور بودن، بهره مند نشویم. برای مثال ما در یک رزیدانسی (محل اقامت سفیر) زندگی می کردیم که ظاهرا متعلق به یکی از شاهزادگان قدیمی مجاری بوده است. و تالار بزرگ و اتاق های متعددی در دو طبقه داشت.
من و همسرم از تمام آن اقامتگاه، فقط در یک اتاق سه در چهار سکونت گزیدیم. و آن اتاق، اتاق خواب، نشیمن و پذیرایی ما بود و در آن اتاق زندگی می کردیم. احساس تلخی داشتیم. اگر می خواستیم از همه آن اقامتگاه استفاده نماییم کسی مزاحم ما نمی شد و کسی هم سوال نمی کرد که چرا از آن اقامتگاه استفاده می نمایید؟ اما احساس همدردی ما با مردم کشورمان نمی گذاشت که ما احساس راحتی برای خودمان داشته باشیم. و سعی می کردیم این احساس ناراحتی را درک و احساس کنیم.
تلاش می کردیم برای ادای دین به کشورمان، هم در زمان کاری، بیشتر از توانمان کار کنیم و هم در نوع زندگی سعی کردیم طوری زندگی کنیم که خیلی با مردم عادی، تفاوتی نداشته باشیم. البته در موقعیت هایی که قرار بود به چشم خارجی ها بیاید، تشریفات را رعایت می کردیم. اما در زندگی داخلی خودمان، طوری زندگی می کردیم که مردم عادی را فراموش نکنیم. گفتن این مطالب و باور آن برای نسل امروز ما سخت است اما شرایط آن روز به گونه ای بود که حتی برخی از سفرا، بخش کمی از حقوق ماهیانه خود را که به ارز دریافت می نمودند برای زندگی روزمره خود خرج می کردند و بخش بیشتری از حقوق ماهیانه شان را به شماره حسابی که مخصوص جبهه و جنگ بود، می فرستادند.
آن زمان، ارسال ارز از طریق مجارستان به تهران امکانپذیر نبود، بنابراین بودند دوستانی که هر ماه یا هر چند ماه یکبار از بوداپست به وین می رفتند تا از طریق بانک اتریشی، کمک های ارزی خود را برای جبهه های جنگ ارسال نمایند.
ادامه مطالب در کتاب صد سفیر (خاطرات سفرا)
