رکود در روابط تهران و کشورهای بالکان
دکتر علی بمان اقبالی زارچ
منطقه پر بحران جهان، یعنی خاورمیانه همچنان شاهد تداوم بحران و ناآرامی است؛ روندی که همچون گذشته در سال های آینده نیز ادامه خواهد یافت و موضوع برنامه هسته ای صلح آمیز کشورمان و مذاکرات نمایندگان تهران به ریاست دبیر شورای امنیت ملی با نمایندگان ۱+۵ به ریاست خانم اشتون مورد توجه جامعه جهانی بود. به نظر می رسد که این روند تا دستیابی به نتیجه ای ملموس که سخت و دشوار نیز می باشد، همچنان ادامه خواهد یافت.
در سال ۹۱، اروپا تداوم سالی سخت در حوزه اقتصادی و پولی تجربه نموده که تبعات آن افزایش نارضایتی های اجتماعی و تحرکات ملی گرایی افراطی بود. روندی که حرکت گسترش اتحادیه اروپا به سمت شرق را کندتر نموده و رویای کشورهای جنوب شرق اروپا در همگرایی در اتحادیه را کم رنگ تر کرد و مهمتر اینکه هویت اروپای واحد با چالش های جدید مواجه شد. البته با نگاه به نیمه پر لیوان می توان اذعان نمود که اتحادیه در جلوگیری از گسترش بحران مالی و پولی، کاهش هزینه ها به ویژه کاهش کسری بودجه دول عضو به موفقیت های نسبی خوبی دست یافته است.
در حوزه بالکان، نسیم تغییر دولت ها و کشمکش های سیاسی و تقویت نسبی سوسیالیست ها و ملی گراها بویژه در کشورهایی چون صربستان، رومانی، یونان وزیدن گرفت. در صربستان ملی گراهای چپ و تندرو برنده انتخابات شدند و امیدهای اتحادیه در رسیدن به توافق زودهنگام در ماجرای کوزوو کم رنگ تر گردید. به هرحال موضوع کوزوو از الویت های اتحادیه بوده و تاکنون چندین دور مذاکره میان رهبران بلگراد و پریشتینا با مدیریت مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا صورت پذیرفته است و در عین حال که کوزوو با جمعیت ۲ میلیونی با اکثریت آلبانیایی و مسلمان پس از دهه ها سختی و تبعیض به رویای تاریخی خود دست یافته و تاکنون قریب یکصد کشور از جمله آمریکا، کانادا، ۲۲ عضور اتحادیه اروپا و در بین کشورهای مسلمان ترکیه، عربستان، قطر، مالزی و … استقلال کوزوو را به رسمیت شناخته اند؛ ولی بلگراد با بهره مندی از حمایت سیاسی روسیه و چین به راحتی حاضر به پذیرش دولتی مستقل بنام کوزوو در کنار خود نیست و حتی در این اواخر بلگراد اعلام داشته است قرار نیست از هول عضویت در اتحادیه با کوزوو مستقل کنار آید.
